S. I. Vavilov Isak Njutn Život i rad

S. I. Vavilov Isak Njutn Život i radMeki povezSergej Ivanovič Vavilov (ruski: Sergéj Ivánovič Vavílov (24. ožujka [OS 12. ožujka] 1891. – 25. siječnja 1951.) bio je sovjetski fizičar, predsjednik Akademije znanosti Sovjetskog Saveza od srpnja 1945. do smrti. Njegov stariji brat Nikolaj Vavilov bio je poznati ruski genetičar.Vavilov je osnovao sovjetsku školu fizičke optike, poznatu po svojim djelima u luminiscenciji. Godine 1934. suotkrio je Vavilov-Cherenkov efekt, otkriće za koje je Pavel Cherenkov dobio Nobelovu nagradu za fiziku 1958. Kasha-Vavilov pravilo kvantnih prinosa luminiscencije također je nazvano po njemu.Bio je član Akademije znanosti SSSR-a od 1932., šef Instituta za fiziku Lebedev (od 1934.), glavni urednik Velike sovjetske enciklopedije, član Vrhovnog sovjeta od 1946. i dobitnik četiri Staljinove nagrade ( 1943, 1946, 1951, 1952).Pisao je o životima i djelima velikih mislilaca, kao što su Lukrecije, Galileo Galilei, Isaac Newton, Mihail Lomonosov, Michael Faraday i Pyotr Lebedev, između ostalih.OstavštinaMeteorološka postaja (kao i glečer i ledena kapa) na Otoku Listopadske revolucije, u skupini Sjeverna zemlja, nazvana je po Vavilovu. Mali planet 2862 Vavilov koji je 1977. otkrio sovjetski astronom Nikolaj Černih nazvan je po njemu i njegovom bratu Nikolaju Vavilovu.[1] Po njemu i njegovom bratu nazvan je i krater Vavilov na suprotnoj strani Mjeseca.Postoji brod nazvan po njemu, Akademik Sergej Vavilov. Ona je istraživačko plovilo koje može prevoziti oko 150 članova posade i putnika, te je ledolomac klase 1A koji redovito putuje na Antarktik i Arktik. U ljeto 2010. radila je na i oko obale Svalbarda. Također, po njemu je nazvan i avion Aeroflota, s identifikacijskim brojem VO-BHL.Isak Njutn (engl. Sir Isaac Newton, /ˈaɪzək ˈnjuːtən/; Linkolnšir, 4. januar 1643 — London, 31. mart 1727)[1] je bio engleski fizičar, matematičar, astronom, alhemičar i filozof prirode, koji je danas za većinu ljudi jedna od najvećih ličnosti u istoriji nauke. Rođen je 4. januara 1643. u Linkolnširu, a preminuo je 31. marta 1727. u Londonu[1].Njegova studija Matematički principi prirodne filozofije (lat. Philosophiae Naturalis Principia Mathematica), objavljena 1687, koja opisuje univerzalnu gravitaciju i tri zakona kretanja, postavila je temelje klasične (Njutnove) mehanike i poslužila kao primer za nastanak i razvoj drugih modernih fizičkih teorija. Izvodeći iz ovog svog sistema Keplerove zakone kretanja planeta, on je bio prvi koji je pokazao da se kretanja tela na Zemlji i kretanja nebeskih tela potčinjavaju istim fizičkim zakonima. Ujedinjujuća i deterministička moć njegovih zakona dovela je do revolucije u nauci i do daljeg napretka i uzdizanja heliocentrizma.U mehanici, Njutn je takođe ukazao na jedan novi, veliki, značaj principa održanja impulsa i momenta impulsa. U optici, on je napravio prvi praktični refleksioni (ogledalski) teleskop[traži se izvor] i otkrio da se propuštanjem bele svetlosti kroz staklenu prizmu ona razlaže u spektar svih boja (u skladu sa tvrđenjem Rodžera Bejkona iz 13. veka). Njutn se snažno zalagao u prilog čestične prirode svetlosti. On je takođe formulisao empirijski zakon hlađenja, proučavao brzinu zvuka i predložio teoriju o poreklu zvezda. U matematici, Njutn deli zasluge sa Gotfridom Lajbnicom za otkriće infinitezimalnog računa. On je takođe izložio i uopštenu binomsku teoremu, razvijajući na taj način tzv. „Njutnov metod“ za aproksimacije nula funkcije i doprinoseći proučavanjima razlaganja funkcija u redove.Francuski matematičar Žozef Luj Lagranž često je izjavljivao da je Njutn najveći genije koji je ikada živeo, dodajući jednom da je on, takođe, i „najsrećniji, jer se sistem sveta ne može otkriti i ustanoviti više nego jednoga puta“. Engleski pesnik Aleksandar Poup, dirnut Njutnovim postignućima, napisao je čuveni epitaf:6/22