Lusija Berlin Priručnik za čistačice

Autor - osoba Berlin, Lucia, 1936-2004 = Berlin, Lusija, 1936-2004Naslov Priručnik za čistačice : odabrane priče / Lusija Berlin ; sa engleskog prevela Milica Kisić BožićJedinstveni naslov ǂA ǂManual for Cleaning Women. srpski jezikVrsta građe kratka prozaCiljna grupa odrasli, opšte (lepa književnost)Jezik srpskiGodina 2018Izdavanje i proizvodnja Beograd : IPC Media, 2018 (Novi Sad : Artprint)Fizički opis 421 str. ; 20 cmDrugi autori - osoba Kisić Božić, Milica, 1977- = Kisić Božić, Milica, 1977-Davis, Ludia, 1947- = Dejvis, Lidija, 1947-Emerson, Stephen, 1950- = Emerson, Stiven, 1950-Zbirka ǂEdicija ǂZeitgeist(broš. )Napomene Prevod dela: A Manual for Cleaning Women / Lucia BerlinTiraž 1.000Str. 11-21: Važna je priča / Lidija DejvisStr. 25-30: Uvod / Stiven EmersonBeleška o Lusiji Berlin: str. 419-421.Predmetne odrednice Berlin, Lusija, 1936-2004 -- PripovetkeU zbirci „ Priručnik za čistačice” sabrana su najbolja ostvarenja legendarne američke književnice i pripovedača Lusije Berlin. Sa odsečnošću koja podseća Rejmonda Karvera, s šaljivošću jedne Grejs Pejli, kao i sa sopstvenom smešom domišljatosti i melanholije, Berlin kroz žanr autofikcije stvara čudesa od svakodnevnih časova otkrovenja, lepote i patnje, projavljenim što u perionicama veša, što u kućama na osami u zabitima američkog Jugozapada, što u staništima višeg građanskog sloja u Bej Eriji, među operaterima u telefonskim centralama, samohranim majkama, stoperima, posrnulim hrišćanima, alkoholičarima, narkomanima, … Priče u “ Priručniku za čistačice” su međusobno povezane pre svega unikatnom osećajnošću osobe koja ih pripoveda, osobe koja ih je proživela, i gotovo su sve ispripovedane u prvom licu, na beskompromisan, neulepšavajući način, a svaka od njih je i dokaz maestralnog pripovedačkog umeća Lusije Berlin.Život Lusije Berlin (Lucia Berlin, 1936–2004) bio je jednako raskošan, težak, intenzivan i neponovljiv koliko i njena književnost.Rođena na Aljasci, veći deo detinjstva provela je po rudarskim kampovima u Ajdahu, Kentakiju i Montani, prateći sa porodicom oca na njegovim radnim mestima. Tokom Drugog svetskog rata obitava s majkom i sestrom u El Pasu, majčinom rodnom gradu, da bi, po očevom povratku iz vojne službe, nakratko vodila udoban i privilegovan belački život u Santjagu u Čileu. Slede, uz studiranje i magistraturu, tri propala braka, četvorica sinova, seljenja u Albukerki, Njujork – onaj u kojem, u njeno vreme, prvi put izlaže Rotko, a u klubu „ Fajv spot” prvi put nastupa Ornet Kolman – potom i život u seocetu u Meksiku, te u Berkliju, Ouklandu i Meksiko Sitiju. Za sve to vreme izdržavala je sinove mahom samostalno, radeći kao nastavnica u srednjoj školi, čistačica, medicinska sestra, službenica na bolničkom šalteru, operaterka na bolničkoj telefonskoj centrali, boreći se pri tom sa svakodnevnim životnim problemima samohrane majke i izrazito osetljive osobe.Poslednjih desetak godina života predavala je na Univerzitetu u Koloradu – najpre kao gostujući pisac, a potom i kao vanredni profesor. Pisala je sporadično, ali briljantno, za sobom ostavivši 76 pripovedaka – britkih, pregnantnih, pronicljivih, beskompromisno iskrenih, mučnih, duhovitih, i nadasve saosećajnih. Za života je objavila zbirke „ Žudnja za domom” (1991), „ Zbogom” (1993), „ Tamo gde sam sad” (1999). Počela je da objavljuje sa dvadeset četiri godine u časopisu Sola Beloua „ Plemeniti divljak” i „ Novi štrand” . Potonje priče pojavile su joj se u publikacijama „ Atlantik Mantli” i „ Nova američka književnost” , kao i u brojnim manjim časopisima. Za priču „ Moj džokej”1985. je ovenčana Nagradom „ Džek London” za kratku prozu, a za zbirku „ Žudnja za domom” dobila je Američku književnu nagradu 1991.6/26