Poeme i pesme

Autor: Aleksandar Vučo

Na svom ispovedno-refleksivnom pesničkom početku (Krov nad prozorom) Vučov izraz bio je varijanta jednog tipičnog mladalačkog nemira, sa poverenjem u sliku i metaforu. Njegovo nadrealističko stasavanje pak donelo je verbalne eksperimente u savezu sa oporim poetskim humorom, koji je kulminirao sa poemama Nemenikuće i Ćirilo i Metodije, odnosno sa poemom Humor Zaspalo, tim zaumnim, burlesknim jezgrom njegovog pesničkog govora i mišljenja. Posleratni Vučo, u svetlu Algi, odlazi u „prabiljna stanja”, gde traži nove veze za stara uzbuđenja, i dalje „izvan protektorata razuma”, sa prepoznatljivom praskavom zvučnošću i amblematskim humorom, ali koji u poznim pesmama postaju tanki tvrdi oklop oko setne meditacije.